Խենթացե՞լ եմ…ոչ,ամենևին,ճիշտ եմ ասում:Պահարանս բացելուն
պես,միջից դուրս է թափվում իմ վախը:Հայելու առաջ կանգնելիս տեսնում եմ,որ ես կիսատ մարդ
եմ,մարմին չունեմ,իսկ հոգիս ուզում է փախչել:Գրասեղանիս վրա շատ թղթեր, տարբեր գրքեր
են իրար վրա լցված:Բայց այդ վիճակը չի խանգարում գիշերները հանգիստ քնել:Ինչու՞…որովհետև
վերմակիս տակ իմ մեծ սերն է թաքնված,իսկ բարձիս մեջ իմ կորած հույսը:Ամուր փաթաթվում
եմ իմ սիրով ու գրկում կորած հույսը,որ
երբեք չկորցնեմ: Սենյակիս չորս պատերի ներսում գտնվում է քեզ,քո հայացքին հիշեցնող
ամեն բան:Ինչու՞ հենց հայացքդ,որովհետև…:Քո մասին մտածել,երազել եմ հենց այստեղ,քո
մասին խոսել եմ խաղալիքներիս հետ,իսկ նրանք իմ մտորումների և արցունքների լուռ վկան
են եղել:
Ասում են հեշտ ապրելը շատ դժվար է:Իսկ ի՞նչ է հարկավոր մարդկանց,
երիտասարդներին հեշտ ապրելու համար:Այս հարցի պատասխանը որոշ չափով գիտեմ,բայց…:
Բայց ոչինչ չասելով`ես անվերջ
խոսում եմ:Ժամացույցը անվերջ խնդրում է իրեն իջեցնել պատից,ինչպես որ ես եմ խնդրում
հետ վերադարձնել հոգուս աղմկոտ անդորրը: Բայց եթե ժամացույցի այդ ցանկությունն կատարեմ,արդյոք
այն կարող է ետ տալ իր սլաքներն այնպես,որ ետ վերադառնամ անցյալ և նորից զգամ
նրա ներկայությունը,լռության մեջ լսեմ նրա ոտնաձաըները,կարողանամ ծրարել սիրտս ու անտես
նվիրել:Մի՛ թող,որ վախենամ լռությունից:Չթողնես,որ հոգիս քաղցած հանգչի:Ատում եմ քեզ,բայց
պաշտում եմ ԻՆՁ,որ սիրում եմ ՔԵԶ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий