Տխրությունս հանում եմ աճուրդի...

ՍԵՐ ու ԿԱՐՈՏ…ահա այն բառերը,որոնք շատերիս ստիպում են այնպիսի քայլեր անել,որոնք չէինք էլ պատկերացնի:Ինքս չեմ սիրում կարոտ բառը,որովհետև ամեն անգամ արտաբերելիս տխրում եմ:Փորձում եմ հասկանալ,թե ո՞վ եմ ես,ինչի՞ համար եմ լույս աշխարհ եկել և ու՞մ համար եմ ապրում:

         Մի պահ կա՛նգ առ և ինքդ փորձիր պատասխանել նույն հարցին:

         Եկել եմ լույս աշխարհ,որպես երկար սպասված հյուր`հեռանալու պայմանով:Ապրում եմ ծնողներիս, հարազատներիս,ծանոթներիս և այն մարդկանց համար,որոնց մեծ նշանակութություն եմ տալիս,և որոնք մեծ դեր ունեն իմ կյանքում:Եկել եմ լույս աշխարհ որպես հյուր,բայց ինչու՞ եմ այսքան քաղցած…:Հյուրընկալ է կյանքը և հյուրասեր,թույլ է տալիս ինձ օգտվել կյանքի բոլոր բարիքներից,բայց ինչու՞ է սովը այսքան մեծ աղմուկ բարձրացրել հոգումսս:Ինչի՞ պակաս ունի հոգիս…:Իսկ դու՝կարդացողդ, ինչ-որ բանի պակաս ունե՞ս,դու էլ քաղցած էս մնում այն ժամանակ,երբ նստած էս համեղ ուտեստներով լի սեղանի գլխավերևում…:Կյանքը ինձ նստեցրել է ամենապատվավոր տեղում,բայց ինչու՞ եմ այսքան անհանգիստ:Գրիչս անվերջ վեր ու վար տանելով`ինչ-որ բառեր եմ գրում,բայց ինչու՞:Չգիտեմ,ինչու՞ այս ամբողջը սկսեցի գրել «ՍԵՐ ու ԿԱՐՈՏ» բառերով:Ինչու՞ առաջինը սերը առաջ ընկավ, եթե այն հիմա ինձ մոտ հերթի մեջ անվերջ գոռգոռում է կարոտից հետո:Ինչու՞ եմ ես մարդկանց մեջ փնտրում մեկին,ում չեմ էլ ճանաչում…:Կարոտում եմ սերս…:

         Օր օրի ավելի մեծ ցավ եմ ապրում՝հիշելով,թե ինչպես էի ապրում «մեր սիրով» սակայն…սակայն իմ հորինած,դա իմ հորինած սերն էր,որը իրական էր միայն ինձ համար,որտեղ ապրում էի միայն քեզ հետ,քեզ հետ շնչում արտաշնչում էի,քեզ հետ էի ծիծաղում ու լացում,քո գրկում տաքանում էի,դեմքիդ շոյում,համբուրում էի,շուրթերս քո շուրթերով տաքացնում էի,քեզանով ապրում քեզ հետ քնում և քո կողքին արթնանում էի:Այնքան գեղեցիկ էր մեր սերը,բայց…:

         Այսպես էի ուզում ապրել իմ հորինած սերո հեքիաթից դուրս՝ իրականացնելով երազանքներս քեզ հետ,բայց այսօր այդքան ժամանակ չկա երազելու,բոլորս հյուր ենք եկել այս կյանքում,իսկ եթե ձանձրացնենք այդ ցանկություններով և կյանքը հոգնի մեզնից,ստիպված ենք լինելու հեռանալ:Բայց հիմա…հիմա միևնույն է քո սիրտը գրավել և ապրել եմ ուզում:Ես քո պատկերը`իսկական պատկերը աչքերումս արտացոլել եմ ուզում,քո լռությունը հասկանալ եմ ուզում,երկնքի աստղերը ետ բերել և քեզ հետ լուսինը կիսել եմ ուզում:Ես քեզ տեսնելով հուզվել,քո ջերմ խոսքերով ուրախանալ եմ ուզում,քո անկեղծ ժպիտը տեսնել,քո պայծառ դեմքով ուզում եմ շողալ,ուզում եմ մեր փայլը լուսավորի մեր մութ գիշերները:Քեզ համար արտասվել,քեզ հետ բարկանալ,քեզ հետ ուրախանալ եմ ուզում:Առավոտյան քո զանգին սպասել,քո ձայնը լսել եմ ուզում,ես քեզ հետ մտերմիկ խոսել,քեզ հետ միասին երազել,քեզ հետ վազել եմ ուզում դեպի ապագա:

         Սակայն առանց քեզ,առանց քո սիրո ես մեռնել եմ ուզում,այլևս առավոտյան լռության մեջ իմաստ փնտրելով և այս դատարկությունը ինչ-որ մեկով լցնել չեմ ուզում:

         Հոգնել եմ…հոգնել եմ միայն քո մասին մտածելուց և քեզ հետ իմ ապագան տեսնելու մտքից:Միևնույն է,դու չես վերադառնալու…դու չպետք է վերադառնաս…:

         Ափիս մեջ նամակի պես ծրարած նվիրում եմ քեզ լռությունս ու մաշված խոսքերս:Բայց այսօր տխրությունս հանում եմ աճուրդի և հետաքրքիր է,թե ինչքան կգնահատես:Կգնահատե՞ս արդյոք,թե՞ ոչ…:Լռում էս դու ու զգում էս իմ լռությունը խոր,բայց կարևորը դա չէ,կարևորը այն է,որ իմ անսահման սերը,սահմանը չանցնի:

Մի՛ թող,որ վախենամ լռությունից

Ամեն ինչ խառն է…:Թե հոգումս,թե կյանքումս ու թե մտքերս:Խառնաշփոթ է հիմա տիրում ամենուր և դա շատ սովորական է դարձել ինձ:Խառնաշփոթ է նաև իմ սենյակում:Ինչու՞…որովհետև հիմա ունակությունս կորցրել եմ,չեմ կարողանում ոչինչ անել:Սենյակիս դուռը բացելուն պես բոլորը սկսում են բղավել,ասում են,-փակի՛ր դուռը:Տալիս եմ ինքս ինձ մի հարց.Ինչու՞ են այդպես բղավում…երևի չեն ուզում տեսնել սենյակիս խառնաշփութը:Չնայած ես էլ չեմ թողնում ինչ-որ մեկը մտնի ներս և ձեռք տա ինչ-որ իրի:

Խենթացե՞լ եմ…ոչ,ամենևին,ճիշտ եմ ասում:Պահարանս բացելուն պես,միջից դուրս է թափվում իմ վախը:Հայելու առաջ կանգնելիս տեսնում եմ,որ ես կիսատ մարդ եմ,մարմին չունեմ,իսկ հոգիս ուզում է փախչել:Գրասեղանիս վրա շատ թղթեր, տարբեր գրքեր են իրար վրա լցված:Բայց այդ վիճակը չի խանգարում գիշերները հանգիստ քնել:Ինչու՞…որովհետև վերմակիս տակ իմ մեծ սերն է թաքնված,իսկ բարձիս մեջ իմ կորած հույսը:Ամուր փաթաթվում եմ իմ սիրով ու գրկում կորած հույսը,որ երբեք չկորցնեմ: Սենյակիս չորս պատերի ներսում գտնվում է քեզ,քո հայացքին հիշեցնող ամեն բան:Ինչու՞ հենց հայացքդ,որովհետև…:Քո մասին մտածել,երազել եմ հենց այստեղ,քո մասին խոսել եմ խաղալիքներիս հետ,իսկ նրանք իմ մտորումների և արցունքների լուռ վկան են եղել:

 Չեմ կարող որևէ մեկին բացատրել,որ սենյակիս այդ թվացյալ խառնաշփոթը նույն իմ հոգում է տիրում:Բայց օր օրի ավելի եմ զգում քո կարիքը…:Դու հեռու էս, բայց սերս քառապատկվել է,ուզում եմ այնքան բարձր գոռալ,որ լսես հեռվում,բայց…կներես,եթե կխանգարեմ հանգիստդ…:Ի՞նչ անենք,որ դու չգիտես մեկին մեկ գումարելիս ինչ է ստացվում:Դպրոցում 2 կամ 3 ստացող աշակերտներից շատերը վատ են զգում իրենց,որովհետև չգիտեն պատմությունը այդ թվերի մասին:Ես վախենում եմ քո միամիտ հայացքից,քո մեղավոր աչքերից,վախենում եմ կրկին տեսնել ու…:

Ասում են հեշտ ապրելը շատ դժվար է:Իսկ ի՞նչ է հարկավոր մարդկանց, երիտասարդներին հեշտ ապրելու համար:Այս հարցի պատասխանը որոշ չափով գիտեմ,բայց…:

            Բայց ոչինչ չասելով`ես անվերջ խոսում եմ:Ժամացույցը անվերջ խնդրում է իրեն իջեցնել պատից,ինչպես որ ես եմ խնդրում հետ վերադարձնել հոգուս աղմկոտ անդորրը: Բայց եթե ժամացույցի այդ ցանկությունն կատարեմ,արդյոք այն կարող է ետ տալ իր սլաքներն այնպես,որ ետ վերադառնամ անցյալ և նորից զգամ նրա ներկայությունը,լռության մեջ լսեմ նրա ոտնաձաըները,կարողանամ ծրարել սիրտս ու անտես նվիրել:Մի՛ թող,որ վախենամ լռությունից:Չթողնես,որ հոգիս քաղցած հանգչի:Ատում եմ քեզ,բայց պաշտում եմ ԻՆՁ,որ սիրում եմ ՔԵԶ:

Բացակա ներկայություն

Քայլում էի այգում,երբ նկատեցի մի երիտասարդ զույգի,որ թվում էր թե երջանիկ էին,որ աշխարհը նրանց սիրո դեմ ոչինչ էր:Եղանակը մռայլ էր,բայց նրանց միասին տեսնելով, արևը փայլում էր:Նստեցի այգու ծառերի տակ`արևի շողերից պաշտպանվելու համար:Այդ արևն է,որ բոլորին ժպտում է անգամ մռայլ անձրևոտ օրերին,երբ ամպոտ երկնքի տակից արևի շողերը ժպտալով ազատվում են,ինչպես բանտարկյալն է ժպտում `բանտից դուրս գալով:Այդ ազատությունն է մարդկանց ստիպում բարիանալ,հասկանալ, գնահատել ու սիրել:Որպես նախաբան չեմ ուզում շատ գրել:Ուզում եմ պատմել մի գեղեցիկ սիրո պատմություն,որն ավարտվում է…:

         Երկու տարի առաջ…ա՜խ երկու տարի առաջ…:

         Գեղեցիկ աչքեր,շլացնող հայացք, իդեալական արտաքին ուներ այն աղջիկը, որի կողքով համալսարանի գրեթե բոլոր տղաները անտարբեր չէին կարողանում անցնել:Այնքան գեղեցիկ մոխրագույն աչքեր ուներ,այնքան լավն  էր,որ շատերն էին ցանկանում ճանաչել նրան, բայց  այդ գոռոզ թվացող աղջիկը,որն իրականում սովորական,բայց բարոյական ընտանիքից էր դուրս եկել,իր սկզբունքներից վեր էր դասում անծանոթ,այն էլ հակառակ սեռի ներկայացուցրչների հետ շփվել: Մի  օր,երբ դասերը շուտ ավարտվեցին,որոշեց մի քիչ զբոսնել: Համալսարանից դուրս գալիս մի տղայի նկատեց,որ անթարթ հայացքով հետևում էր նրան:Իհարկե նմանատիպ հայացքներ շատ էր նկատել,բայց այդ տղայի հայացքը սովորականի նման չէր:Ողջ օրվա ընթացքում, և անգամ գիշերը, աղջիկը չէր կարողանում մոռանալ այդ խորաթափանց  հայացքի մասին:Բայց անցնում էին օրեր, իսկ այդ տղան այլևս չէր գալիս համալսարանի մոտ, աղջիկն էլ գրեթե մոռացել էր իրեն զննող հայացքի մասին:Բայց մի գեղեցիկ օր,երբ աղջիկը առավոտյան ուզում էր դուրս գալ տանից,դռան առջև փոքրիկ ծաղկեփունջ է նկատում առանց երկտողի: Հաջորդ օրը, աչքերը բացելուն պես, իր կամքից անկախ աղջիկը վազում է դռան կողմը: Կրկին նույն ծաղկեփունջը և կրկին առանց երկտողի:Այդ օրը աղջկա համար անցնում է սովորականի պես`ուրախ,ընկերների հետ, իսկ դասերի ավարտից հետո նա շտապում է տուն`դասերը սովորելու:Հաջորդ օրն առավոտյան ուրախ գնում է դուռը բացելու այն հույսով,որ ծաղկեփունջ կլինի,իսկ վրան երկտող,բայց ոչ ծաղկեփունջ կար,ոչ էլ երկտող:Սպասումները չարդարանալու պատճառով աղջկա տրամադրությունն ընկնում է և համալսարանի փոխարեն նա գնում է այգի զբոսնելու և մտածելու,քանի որ իր կյանքում այդպիսի դեպք դեռ երբեք  տեղի չէր ունեցել,իսկ դա մեծ հետաքրքրություն էր առաջացրել: Երբ ուշացած գնում  է համալսարան,  ընկերուհիներն ասում են, որ իր սեղանին մի ծաղկեփուջ է դրված եղել,իսկ երկտողի մեջ գրված էր «Լիլիթին»:Ցույց տալով,որ այդ ամենը չէր հեաքրքրում իրեն, Լիլիթը շտապեց լսարան,որպեսզի տեսնի արդյոք կրկին նույն ծաղկեփնջից է ստացել, թե ոչ: Աղջկա աչքերից ընկերուհիները հասկացան, որ սպասված անակնկալ էր: Երբ մտավ լսարան, նա միանգամից մոտեցավ պատուհանին, որպեսզի կարդա երկտողը:

Մի քանի օր անցավ, բայց լռություն էր տիրում…Եվ մի սովորական առավոտ աղջիկն արթնացավ դռան զանգից:Դռան առջև կանգնած է մի փոքրիկ երեխա`ձեռքին փոքրիկ տուփ:Երբ հարցրեց,թե ու՞մ է ուզում,  մոլորվե՞լ  է արդյոք, փոքրիկը պատասխանեց.

-Լիլի՛թ,սա քո համար է:Անակնկալի գալով`նա վերցնում է տուփը և երեխային հրավիրում ներս, բայց փոքրիկը նվերը հանձնելուց հետո փախչում է:Լիլիթը շտապում է սենյակ, բացում փոքրիկ արկղը և տեսնում մի փոքրիկ շոկոլադե սիրտ:Սկսում է ինքն իրեն հարցեր տալ և անգամ վիճում ինքն իր հետ, քանի որ անընդունելի էր համարում իր իսկ կողմից ցուցաբերած հետաքրքրասիրությունը: Ակամայից սիրահարված այդ աղջկա համար նման անսպասելի անակնկալները դառնում են սովորական:Ամեն անգամ անակնկալներ էր ստանում ամենաանսպասելի վայրերում և վերջապես  մի օր միայն մի երկտող ստացավ,որտեղ գրված էր.

-Ես քեզ սպասում եմ, արի՛:Աղջիկը կորցնում է ինքնատիրապետումը, իջնում բակ, մտածելով,որ տղան այնտեղ կլինի,բայց բակում միայն երեխաներն էին վազվզում: Այնքան մեծ էր տղային տեսնելու ցանկությունը,որ Լիլիթը երեկոյան միայնակ դուրս եկավ զբոսնելու, մտածելով,որ տղան կմոտենա,բայց դա այդպես էլ տեղի չունեցավ: Աղջիկը,որը թվում էր, թե միշտ ուրախ է,որին ընկերները միշտ ժպտալիս էին տեսել,իրականում կորցրել էր հավատն ու հետաքրքրությունը կյանքի նկատմամբ ու այլևս չէր հավատում հրաշքների:

    Տղան,որը այդքան գեղեցիկ ներաշխարհ ուներ ու թվում էր,թե ռոմանտիկ է,իրականում այդ ամենը սիրուց դրդված էր անում,անգամ իր ցանկությունից անկախ:Նա մի սովորական ընտանիքից էր,որն ուներ իր աշխատանքը ու իր համեստ,բայց բարությամբ լցված տունը: Տղան վերջապես  որոշում է աղջկա համար իր անհայտ կերպարը լուսավորել: Երեկոյան, երբ Լիլիթը պատշգամբում գիրք էր կարդում,բջջային հեռախոսին նամակ ստացավ, որը տղայի կողմից էր:

-Երևի հիշու՞մ ես իմ հայացք, որն ուղղված էր դեպի քեզ:Լիլիթը փոքր ինչ ամոթխած,լարված ու զայրացած բարձր ձայնով պատասխանում է.

-Բայց ինչու՞ այսքան երկար սպասեցնել տվեցիր:Եվ հենց այդ նույն պահին զանգ է ստանում այդ նույն համարից:Ինքն էլ չգիտեր պատասխանի,թե ոչ,քանի որ անհայտ էր,թե ինչ կմտածեր տղան այդքան մեծ ուշադրությունից հետո:
         -Ալո, (պատասխանում է զանգին և նույն պահին մտածում,որ միգուցե պետք է ասեր այո,լսում եմ):

         -Կներես,որ այդքան շատ սպասեցնել տվեցի, Լիլի՞թ:
         -Այո:

         -Լսու՞մ ես ինձ:

         -Այո,իհարկե լսում եմ:

         -Եթե նեղացրել եմ,կներես.ես քեզ սպասում եմ, արի՛…:
    Լիլիթը կրկին ձայն չի հանում,բայց փոքր ինչ մտածելուց հետո հասկանում է,թե որտեղ կարող է տղան իրեն սպասել,սակայն չի գնում այդ բաղձալի հանդիպմանը:Արմանի համար Լիլիթի հետ հանդիպումը այդպես էլ մնում է չիրականացված երազանք:Նրան տանջում էր միայն մի հարց, նա միայն ուզում էր հասկանալ,թե ինչու՞,ի՞նչն էր պատճառը, որ մերժվեց:Կոտրված սրտով տղան որոշում է ոչինչ չանել, քանի,որ այդքանից հետո մերժվել էր:

    Այն,ինչ զգում էր Լիլիթը,կապվածություն չէր:Աղջկա տրամադրությունը շատ արագ էր փոփոխվում,նա  մեկ ուրախ էր,մեկ`տխուր, որն իհարկե բնորորշ է միայն սիրահարվածներին:Այդպիսի պահվածքի արդյունքում Լիլիթին շրջապատող մարդկանց համար ակնհայտ դարձավոր նա սիրահարված է և զգացմունքներ ունի Արմանի հանդեպ:Նա իրեն մեղավոր էր զգում,որ այդքան ցավ էր պատճառել տղային,բայց արդեն ուշ էր,որևէ բան փոխելու համար:

     Անցնում են շաբաթներ ու ամիսներ:Արմանի ընտանիքը չէր համակերպվում Արմանի վիճակի հետ:  Տղան,չնայած իր անորոշ դրությանը, չէր էլ մտածում գնալ  համալսարան և դեմ առ դեմ խոսել աղջկա հետ:Սիրուց խելագարված երիտասարդը մեծ նշանակություն  էր տալիս առաջին հանդիպմանը,իսկ այդ հանդիպման չիրականանալու փաստը ամբողջովին կոտրել էր նրա սիրտը:Մի օր ընկերը Արմանին հրավիրում է իր հարսանիքին:Հրավերը ստանալով`տղան շատ է ուրախանում,բայց սրտում կարծես ամեն ինչ տակն ու վրա է լինում: Որքան մոտենում էր հարսանիքի օրը,այնքան տղան կորցնում էր ինքնատիրապետումը: Հարսանիքի օրը, տեսնելով նորապսակներին, Արմանը հասկանում է, թե որքան երջանիկ է իր ընկերը, իսկ ինքը…: Այդ հանգամանքը նրան հանգիստ չի տալիս: Իրեն կորցրած տղան խնջույքի վայրից դուրս է վազում և…Եվ ընդամենը մի ակնթարթում տեղի է ունենում այն, ինչ անդառնալի հետևանքներ է թողնում տղայի և իր ընտանիքի ճակատագրի վրա: Տղան ենթարկվում է ավտովթարի և շտապ տեղափոխում հիվանդանոց: Բայց բժիշկները չեն  կարողանում փրկել նրան, տղան, արնաքամ լինելով,մահանում է:Եղբայրը ամեն անգամ տուն մտնելիս ականջների մեջ լսում էր մահացած եղբոր ձայնը:Մայրը, իր ճոճվող աթոռին նստած, արցունքոտ աչքերով անընդհատ նայում էր Արմանի նկարին:Արմանի հայրը, որը ուներ առողջական լուրջ խնդիրներ,չդիմանալով որդու կորստին,նունպես մահանում է:Այդպիսի ահասառսուռ դեպքերից հետո Արմանի ընտանիքը ուշքի չէր գալիս:Եղբայրը որոշում է առանց մորը տեղյակ պահելու վաճառել բնակարանը, քանի որ այդ տունն ամբողջովին հիշեցնում էր Արմանին և հորը:Նա այլևս չէր կարողանում տեսնել մոր հավերժական արցունքները:Գնում է նոր բնակարան, և մայրը,միակ տղային չմերժելով,տեղափոխվում է:Այդ թվացյալ հանգստությունը ամենևին զարմանալի չէր:Անցել էին ժամանակներ,հաշտվել էին հարազատների կորստի հետ և ահա…: Արմանի եղբայր Արսենը երեկոները անցկացնում էր պատշգամբում: Ու մի սովորական օր,երբ նստած էր պատշգամբում ու վայելում էր երեկոյան թարմ օդը,նա նկատեց մի աղջկա,որը նստած էր  դիմացի շենքի միևնույն հարկի պատշգամբում:Հետո Արսենը սկսեց ավելի մեծ ուշադրություն սևեռել աղջկա ուղղությամբ:Մի անգամ  տղան պատահաբար տեսնում է այդ աղջկան խանութում և որոշում  հարցնել,թե ինչու՞ է նա միշտ առանց որևէ զբաղմունքի նստում պատշգամբում,մի՞թե տխուր է, և ինչով կառող է նա այդ աղջկան օգնել:

         -Ինչու՞ եք հարցնում:

         -Եթե  չեք ուզում, կարող եք չպատասխանել:

         -Ինձ ոչ ոք չի կարող օգնել,շնորհակալություն

         -Ինձ էլ:

         -Ձե՞զ էլ:

         -Այո,ես երտասարդ եղբայր եմ կորցրել:

         -Ցավում եմ, մարդկային կորստից վատ բան չկա:

         -Այո, համամիտ եմ, թույլ կտա՞ք ձեզ ուղեկցել:

         Տղան բացում է խանութի դուռը,իսկ աղջիկը խոնահած աչքերով դուրս է գալիս խանութից:

         -Գիտես, ես շատ քչերի հետ եմ կիսվում:

-Իրո՞ք

         -Այո, եղբորիցս հետո այլևես ոչ մեկին չեմ վստահում:

         -Երևի շատ կապված եք եղել:

         -Շա՜տ:

         -Իսկ ի՞նչն էր մահվան պատճառը:

         -Թույլ տուր հարցիդ չպատասխանել:

         -Լավ:

         -Անունդ կասե՞ս

         -Լիլիթ, սա էլ մեր շենքը:

         -Մենք արդեն …

-Ցտեսություն:

         -Հաջողություն, Լիլի՛թ:

         Արսենը, որին շատ էր հետաքրքրում աղջկա տխրության պատճառը, սկսեց ամեն պատրվակով հանդիպում փնտրել,քանի որ իր համար տարօրինակ էր աղջկա նման պահվացքը և անունն էր շատ ծանոթ: Հանադիպումներից մեկի ժամանակ Արսենին հաջողվում է այնպես անել,որ աղջիկը պատմի իրեն տանջող խնդրի մասին:Երբ նա հասկանում է, թե ով է այդ աղջիկը,սկսում է ատելությամբ լցվել նրա նկատմամբ,քանի որ հենց այդ աղջկա պատճառով էր եղբայրը կորցրել իրեն և դժբախտ պատահարի զոհ դարձել:Արմանը Արսենին միայն ասել էր,որ սիրում է մի աղջկա ու նրա մասին պատմել միայն մի քանի բան: Լիլիթը չգիտեր Արմանի մահվան մասին:Լսելով մահվան լուրը`նա չի հավատում իր լսածին,չի ուզում հավատալ,որ Արսենը Արմանի եղբայրն է և այդպիսի բան է պատահել:Լիլիթը թաց աչքերով գրկում է Արսենին, սակայն վերջինս ձեռքերով հրում է աղջկան և վիրավորում,որովհետև իր կրած տառապանքների դիմաց  նրա արցունքները ոչինչ էին:Նա միայն ուզում էր վրեժ լուծել,չէր ուզում լսել ուրիշ ոչինչ:Աղջկա ներողություն հայցելու փորձերը և արցունքները ավելի էին նյարդայնացնում Արսենին: Բայց ի վերջո Լիլիթին հաջողվեց այնպես անել,որ Արսենը իրեն լսի:

   -Եղբորդ չեմ նախանձում:Երբ առաջին անգամ տեսա նրան,հենց սկզբից  ինձ գրավեցին նրա խորաթափանց հայացքը,աչքերի բարությունն ու գեղեցիկ արտաքինը:Եվ Լիլիթը սկսում է պատմել անանուն նվերների և այն ամենի մասին,ինչ եղել էր երկու տարի առաջ:

         Երկու տարի առաջ…ա՜խ,երկու տարի առաջ…:

         -Ինչու՞ ասեցիր,որ չես նախանձում եղբորս:

         -Որովհետև ես էլ եմ շոտով միանալու նրան:

         -Այսի՞նքն:

         -Արսե՛ն,ես չգնացի հանդիպման,չցանկացա ավելի կապվել եղբորդ հետ,քանի որ ես հիվանդ եմ:

         -Ի՞նչ հիվանդության մասին է խոսքը:

         -Անբուժելի,-պատասխանում է Լիլիթը և վազելով հեռանում:

    Արսենին ժամանակ էր պետք հասկանալու համար,թե ինչո՞ւ,ինչի՞ց հետո էր սկսվել այդ ամենը:Մի՞թե ուրիշ լուծում չէր կարող լինել,մի՞թե չէին կարող հիվանդությունը բուժել: Այլևս չէր մտածում վրեժի մասին, քանի որ,աղջկա տառապանքները տեսնելով,հասկանում է,որ Լիլիթը այնքան էլ մեղավոր չի եղել կատարված մեջ:Տղան փորձում էր Լիլիթին չհանդիպել,որովհետև վիրավորել էր նրան,առանց լսելու:Եվ որքան էլ աղջիկը եղբոր մահվան մեջ իր մեղքի բաժինը ունենար, միևնույն է, Արսենը որոշում է իր օգնության ձեռք մեկնել և համոզել,որ Լիլիթը չհանձնվի ու հաղթահարի իրեն բաժին հասած դժվարությունները:Բայց Լիլիթը չի արձագանքում նրա հորդորներին և ցանկություն է հայտնում մեռնելու:

         -Ինչե՞ր ես խոսում,Լիլի՛թ:

         -Ինչու՞ եմ ինձ տանջում,եթե կարճ ճանապարհ կա:Ինչու՞ են մարդիկ իմ խղճուկ գոյության պատճառով իրենց կյանքը զոհաբերում:

         -Մի ասա այդպես,Լիլի՛թ:

         -Արսե՛ն,ես ինձ կյանքում չեմ ների միայն նրա համար,որ մեր առաջին և վերջին հեռախոսազրույցի ժամանակ ամեն ինչ չբացատրեցի,-պատասխանեց Լիլիթը և խնդրեց իրեն մենակ թողնել ու ասել Արմանի գերեզմանի վայրը:

         Արսենը գնում է տուն ու ժամեր անց լսում է ցավալի լուրը,աղջկա մահվան լուրը:Լիլիթը ինքնասպան էր եղել հենց գերեզմանատանը, շիրիմի կողքին,Արմանի կողքին: Ոստիկանները Արսենին տալիս են մի տուփ, որը Լիլիթը նվեր էր ստացել Արմանի կողմից: Այդ տուփի մեջ Արսենը գտնում է մի նամակ, որը ուղղված էր հենց իրեն: Նամակը բացելով` առաջինը, որ տեսնում է դա թղթի վրայի արցունքների և արյան հետքերն էին: Նամակը բացում է և…:

    -Արսե՛ն,գիտեմ,որ վրեժիդ ծարավը մեծ է: Գիտեմ,որ եղբորդ կյանքի դիմաց ես կարող եմ պատասխան տալ միայն իմ կյանքով: Գիտեմ,որ միայն այս կերպ սիրտդ կհանգստանա: Գուցե սխալվում եմ,բայց գնում եմ այս քայլին,որովհետև այլևս տանել չեմ կարող նրա բացակա ներկայությունը,որովհետև սիրում եմ եղբորդ,որովհետև նա միշտ սպասում էր ինձ:Նա ինձ սպասում է, և ես չեմ ուզում նրան երկար սպասեցնել, չեմ ուզում առանց նրա ապրել,ես գնում եմ,ներեցեք ինձ, եթե կարող եք:Վերջին ցանկությունս է միայն ապաստան գտնել հենց այստեղ,իմ սիրելիի կողքին:Եթե այս կյանքում  ես չկարողացա Արմանի հետ լինել,գոնե հանդրձյալ աշխարհում չեմ ուզում նրան սպասեցնել, ուզում եմ որքան հնարավոր է շուտ զգալ նրա ներկայությունը իմ կողքին:

Ես առաջին անգամ եմ ապրում…

        Կյանքը  հնարավորություն է,երբեք ու երբեք բաց մի թողեք:Կյանքը սեր է`սիրեք:Կյանքը խաղ է,ուրեմն խաղացեք:Կյանքը առեղծված է,պետք է վերլուծել:Կյանքը նաև ողբերգություն է,պիտի դիմանալ:Կյանքը գեղեցկություն է`զմայլվեք:Կյանքը նաև երջանկություն է,դուք ինքներդ պետք է արարեք այդ երջանկութունը:Կյանքը նման է գրքի:Գրքում գրված տողերը կյանքի վայրկյաններն ու ժամերն են:Գրքի թերթերը մարդիկ են,իսկ ամեն մի էջը`նրանց երեսները:Գրքի վերջին ցանկում գրված են անշնորհակալ ընկերներիդ անունները:

Ընկե՞ր…ի՞նչ ընկեր:Ընկերու՞հի…ինչի՞ համար,որ ուրիշին տեսնեն քեզ մոռանա՞ն:Ընկերուհիները ամեն տետրի մի անկյունում գրում են BFF(Best friends forever),բայց իրար միս են ուտում մի տղայի համար,որին չեն ել ճանաչում:Ընկրը ընկերոջը տանում է գողության,վերջում ամեն ինչ բարդում է նրա վրա ու անհետանում:Ընկերը ընկերոջը սպանում է գումարի համար,պարտքի,որը ժամանակին չի մարել:Ավելի լավ է կողքիդ լինի քեզ ցավեցնող մեկը,որին ճանաչում ես,որ գիտես կարող է նման քայլերի գնալ,քան նոր մարդկանց ճանաչես,նրանց նվիրվես ու նորից ապրես նույն հիասթափությունները:Եթե կարող ես լացի փոխարեն ժպիտ պարգևես,ապա ինչու չանես: Իրատես լինելը շատ դեպքրում խանգարում է լավատեսությանը,բայց դա ոչ մի կապ չունի ճշմարտության աչքերի մեջ նայելու հետ: 
      Մտերիմների կողմից դավաճանված մարդիկ խաղում են իրենց կյանքի հետ,որովհետև մենակ են մնում:Բայց մենակ լինելն ու միայնակ զգալը,դրանք տարբեր բաներ են:Կարող եք լինել մենակ, բայց երբեք չզգալ ձեզ միայնակ,որովհետև Աստված միշտ ձեզ հետ է:Սիրեք անչափ,բայց (երբեք) մի նվիրվեք:

Ինքնել մենակ չի...

Անտես ձայնս լսիր

«Սեր չկա,այն հորինել են թույլերը,որ մխիթարեն իրենց,որ ասեն հաջողության փոխարեն սեր ունենք կամ ել հորինել են ուժեղները`պարապ ու անգործ պահերին զբաղմունք ունենալու համար»:
            Գիտե՞ս,ինչքան դժվար է չխոսել այն ամենի մասին,որն ինձ անհանգստացնում է:Մտածել անգամ վախենում եմ:
            Գիտե՞ս,ինչքան դժվար է սրտին դեմ գնալ,ինչքան էլ անհնարին լինի,զսպել բարձր բղավելու ցանկությունս:
            Գիտե՞ս,դժվար է պայքարեմ այն ամենի դեմ,որը կենցաղի մասնիկ է դարփել,բայց առանց նրա ու նրա դեմ պայքարել անզոր եմ:
            Գիտե՞ս,դժվար է,երբ դրսում գրկախառնված զույգեր եմ տեսնում:Ինչու՞,չգիտեմ, բացատրել կամ պատճառաբանել թե ինչու՞, դժվարանում եմ:Նույնիսկ դժվար է այս ամենի մասին խոսել: 
            Գիտե՞ս,ինչքան դժվար է տեսնել քեզ,անցնել կողքովդ ոչինչ չասելով,միայն հայացքս ներքև անցնում եմ կողքովդ:Քայլերս ասվալտի ճաքերից փախցնելով և միևնույն ժամանակ փոխանցելով քեզ,իմ սիրտը իր ամբողջ էությամբ,որ զգաս,թե ինչքան սեր կա այդ փոքրիկ վայրում:Երկու աչքեր,բայց մի հայացք,որ ամենուր քեզ է փնտրում,որ միայն քեզ է ուզում տեսնել:
            Գիտե՞ս,ինչքան դժվար էր պատկերացնելն անգամ,որ քեզ երեք ամիս չէի տեսնելու,որ արձակուրդները շատ երկար են տևելու:
            Գիտե՞ս,դժվար է կարոտել ու չգտնել այդ հիվանդության համապատասխան բուժումը:
            Գիտե՞ս,դժվար էր համակերպվել այն մտքի հետ,որ էլ քեզ չեմ տեսնելու:Վազել,գրկել,ասել բառեր,որը միայն քեզ համար է պահած,այդ ամենի փոխարեն այնպես անցնել,իբրև թե չեմ նկատել:
             Գիտե՞ս,ինչքան դժվար էր ու ատում էի այն ֆիզկուլտուրայի ժամերը,երբ չկայիր:Ատում էի այն դասամիջոցներնը,երբ միջանցքներում չէի տեսնում քեզ:Սիրտս ուղղակի չեր աշխատում շաբաթ,կիրակի և այն օրերը,երբ դպրոց չէիր գալիս:
            Շատ երկար կարող եմ գրել այն,ինչը որ չեմ ասել անգամ ոչ ոքի:Բայց մի բան չեմ կարող չասել…
            Գիտե՞ս,շատ հեշտ կապվեցի հայացքիդ հետ,այնտեղ այնքան բարություն ու ազնվություն կար,որ անգամ սկսել էի վախենալ:Մտածում էի,որ դու բոլորից տարբեր ես,որ ամենալավ մարդկանցից մեկն ես,որ մեծամիտ չես,չգիտեի վատ կողմեր ունես թե՞ ոչ:Չեմ ճանաչում քեզ թե անտարբեր չեմ,այդ պատճառով չեմ նկատում:Այդ ամենին նպաստեց քո պահելաձևը,որ շատ քչերի մոտ եմ նկատել,բայց տարիքով հասուն տղաների մոտ,իսկ դու բավականին փոքր էիր նմանը լինելու համար:Գիտեիր ամենքին յուրովի մոտենալու ձև,ամենուր քեզ դրսևորելու սահմանները ու քո հայացքները տարբեր մարդկանց նայելու միապաղաղ ժեստերը:Չեմ մոռանա կյանքում քո ինձ տված առաջին բարևը,կամաց ձայնով բարևեցիր ու անցար,իսկ իմ պատասխանը շատ ավելի կամաց էր,բայց սրտիս կողմից բացականչած: Գուցե ապշես,երբ այս ամենը կարդաս,գուցե չհավատաս էլ,որ մանկան նման եմ քեզ սիրում,բայց իրականությունը սա է:Քո մասին կարող եմ անվերջ գրել ու միայն լավը:
            Չմտածեք ես տխուր եմ ո´չ,ես շատ ուրախ ու հպարտ եմ,որ կարոողանում եմ անկեղծ ու լուռ սիրել:Ոչ մեկին չհաջողվեց էնպես անել,որ հիասթափվեմ քեզանից,քո լռությունը ավելի էր խենթացնում:Չեմ էլ փորձել մոռանալ քեզ,ես միայն սիրել եմ այնքան շատ,որ բոլորն են զգացել,բացի քեզնից:Երկարել է ժամանակը մենության,լռության,սրտիս աշխատանքն արագացել սպասումերով է լցվել,բայց դու չես էլ զգացել:
            Գիտե՞ս,չեմ տխրում քո լուռ ձայնի համար,ես ուրախ եմ,որ անկախ քեզանից ստիպեցիր սիրել`անկեղծ սիրել,չզղջալ անքուն ու անհետ կորած արձունքներիս համար,որովհետև հենց քեզ եմ հանդիպել:Քեզ հետ նույն վայրում գտնվելր ինձ համար ակնթարթթը հավասարվում էր վայրկյանի, վայրկյանը րոպեի,րոպեն ժամերի և այդպես մինչև այս նուն պահը:

            Հնարավոր է օրերից մի օր կարդաս ու չհասկանաս էլ,որ այսքանը հենց քո մասին է,այսինքն`իմ սիրո:Մի՞թե այս ամենը ՄԵՐ մասին է,իհարկե ո´չ.իմ ու քո մասին արգելվում է հոգնակիով խոսել,որովհետև ես ու դու տարբեր ԵՆՔ:Քեզ նմանները ստեղծված չեն ինձ նմանների համար,ինչպես նաև ինձ նմանները ծնված չեն հանձնվելու համար:Ու չգիտես ինչու միշտ խառնվում են անհնարինն ու ցանկալին:
            Գիտեմ,որ քո սերը նույնքան անհնար է,որքան վայրկյանների կանգ առնելը:Իմ երկրորդ նամակից հետո քո լուռ ու դատարկ պատասխանին չէի էլ սպասում:Երևի ԸՆԿԵՐՈՒՀՈՒՍ արարքներից հետո չես ներել »ԻՆՁ«:Բայց որ Սիրում Եմ Քեզ,դա դու արդեն կարդացիր:

Հավերժ կախաղան

Ո՞վ գիտի,թե ով է նա:Ստախո՞ս է, թե՞ ճշմարիտ:Ամեն ինչ կարող է անցնել մտքովդ,բայց ոչ ոք չի կարող կռահել,թե ինչ կա դիմացինիդ մտքում:Ուզում է անել լավություն,թե վատություն:Չգիտես քայլեի հերթականությունը,չգիտես հաջորդ պահին ցած կհրի, թե ձեռքը կմեկնի օգնության:Շրջապատված ես խաբեբաներով,որ կարողանում են աչքերիտ մեջ նայելով ստորաբար ստել,ժպտալ,իբրև թե ոչինչ չի եղել:Ամենավատն այն է,որ մոտ ենք համարում «երկու բառով» լավը դարձած ընկերներին:Այս չար մտքով աշխարհում ամեն ինչն է կապված միմյանց հետ:Ամեն մարդ ոչ թե ինքն է տանում իր Խաչը,այլ այն բարդում ցած ընկածի ուսերին:Կյանքը դարձել է դիմակահանդես չորս կողմդ դիմակով են`պետք է միայն տարբերել մարդկանց:Մոտ ձևացողներից,որոնց նվիրվել ես ու նրանց կողմից վերջին պատասխանը ցավոտ է եղել:Չեմ հասկանում ինչպե՞ս են վատություն անում,խլում ամբողջ ունեցվածքը,թողնում երեխաներին անտուն,առանց ծնողների և գնում եկեղեցի,որպեսզի Տեր Հայրը օրհնի:Աստծուց խնդրում,որ ների կատարած մեղքերը:Իսկ երբ գալիս է վրեժի ժամանակը,նույն անտուն երեխան գիտակցության արշալույսը կորցրած ձեռքերը կեղտոտում է ինչ-որ ոչնչության պատճառով,որը ժամանակին աղավաղել է իր պատկերացումները կյանքի մասին:Իր երազանքները կապված գունավոր ապագայի հետ: Տասը տարեկան երեխան մտածում է տասնութ տարեկանի նման:Նրանց մեղքով դառնում հանցագործ ու կործանում ամբողջ կյանքը:Ուղղակի չեմ հասկանում,ինչպես են մարդիկ գլուխները դնում բարձին ու հանգիստ քնում,իսկ նրանց մեղքով ամեն ինչ կորցրած մարդիկ,ամբողջ գիշեր մտածում են ինչպես գումար վաստակել երեխաներին ապահովելու համար:Միլիոնատերերը դառնում են միլիարդատեր,իսկ սովորական մարդիկ ավելի են սուզվում պարտքերի մեջ ու վերջում…:Նյութականը պաշտող անձինք ամեն ինչ անում են ապօրինի գործեր կատարելու և իրենց ուզածը`իրենցը դարձնելու համար:Մի՞թե,ճիշտ է:Տասնութը լրանալուն պես տղաներին տանում են հայրենիքի պարտքը կատարելու,բայց ինչ պարտք,ինչ թշնամուց պաշտպանել,երբ սպան նավթի վագոնում խեղդում է իր զինվորին,երբ զինվորների հետ վարվում են ինչպես անձնական սեփականություների և ստրուկների նման:Ու չեն պատժվում օրենքի ողջ խստությամբ,բայց երբ զինվորը ծեծում է չափերն անցած հրամանատարին, ու հրամանատարը ստանում է թեթև վնասվածքներ,պարզվում է,որ առավելագույնը 5 տարի ազատազրկում է սպասվում:Փաստորեն պարզվում է վնասվածքներ պատճառողը ավելի շատ է պատժվում,քան զինվորի կյանքը խլողը:Մեր երկրում տիրող օրենքների կողքին շատ մեծ բաց կա…: Իսկ մարդիկ կան,իրենց միակ խնդիրը սուրճ ,թե թեյ խմելու պատասխանը տալն է:

Ինչ-որ բան ապացուցելու փոխարեն փորձեք երջանիկ լինել

Սեր…ընդամենը բառ,որը բոլորը կարող են հնչեցնել իրենց շուրթերից,բայց ոչ բոլորը կարող են զգալ,թե ինչ է այն իրականում:Սերը մարդկային ճակատագրեր է որոշում:Մեկին դժբախտություն պատճառում ,մյուսին երջանկություն պարգևում:Սիրո մի քանի ձևեր կան,իսկ մարդկային բնավորությունները բազմաթիվ են ու տարբեր:Սերը գեղեցիկ է այն ժամանակ,երբ ցանկանում ես այն գեղեցիկ տեսնել:Յուրաքանչյուր  մարդ սերն արտահայտում և բացատրում է իր զգացածի չափով,իսկ որոշ մարդիկ այնքան են սիրում,որ բացատրելն ուղղակի անհնար է:Հաճելի է զգալ մի բան,որն առաջին հերթին հաճելի զգացմունքներ է պարգևում քեզ,բայց երբ սերդ միակողմանի է կամ չգիտեն քո սիրո մասին,կյանքին ու բոլորին ուրիշ աչքով ես սկսում նայել`ինչ-որ տեղ ուրախ,ինչ-որ տեղ տխուր:Ահավոր է,երբ զգում ես,որ ինչ-որ մեկը կա,բայց նա քո կողքին չէ:Փակված սենյակում մտածում ես,աղոթում նրա համար,խնդրում Աստծուց,որ նա միշտ երջանիկ լինի,այդ կերպ ինքդ էլ երջանիկ կլինես:Շատերը ասում են առաջին սերը ցավոտ է լինում,իսկ մեծերը ասում են`առաջին սերը երբեք չի մոռացվում:Թեկուզ անցնի մի քանի տարի`հիշելով եղած ամեն ինչ,նորից խառնվում է իրար:Եթե ներկայում հիշում ես անցյալիդ սիրուն և ներսումդ ոչինչ չի կատարվում,ուրեմն երբեք էլ անկեղծ չես սիրել :Հեռավորությունն ու ժամանակը մեծ դեր ունեն սիրո հարցում:Շատ զույգեր բաժանվում են միմյանցից`»բանակի«պատճառով, առանց գիտակցելու,որ երկու տարվա դիմաց մի ամբողջ կյանք են նվիրելու միմյանց:Կյանքը նոր փորձություններով և փուլերով է լի:Սիրո ճանապարհին շատերն են սխալվել,պետք է միայն կարողանալ բոլոր իրավիճակներից ճիշտ ելքով դուրս գալ,զսպել զգացմունքներն ու ցանկությունները:Սիրո համար շատերս կարող ենք զոհողություների գնալ,նույնիսկ անել այն,ինչ ուժերից վեր է:Բայց ցավո´ք,շատ շատերը մտածում են ընդհակառակը:
      Միևնույն է,չեմ կարող հասկանալ այն աղջիկներին,որոնք փողի համար թողնում են իրենց անկեղծ սիրող և համեստ կյանքով ապրող տղաներին ու գնում ինչ-որ շփացածների մոտ,որովհետև կարող են ընկերուհիների մոտ իրեն լավ զգալ`ցույց տալով թանկարժեք նվերները:Եթե սիրում են անկեղծ ու նվիրում են մեկ հատ վարդ,դա կարող է մի ամբողջ կյանք արժենալ,իսկ ու՞մ է պետք թանկարժեք նվերները,որն իրականում ոչինչ չարժեն:Եվ իհարկե,չեմ հասկանում այն տղաներին,ովքեր վազում են գեղեցիկ »արտաքինով« աղջիկների մոտ,նրանց իրենցով անում և մի օր էլ անհետանում:Ցավում եմ,որ այսպիսի երևույթները շատ են:Մի՞թե կարելի է մաքուր զգացմունքնել պղծել,ոչնչացնել ամենավատ արարքներով:Ի՞նչպես կարող ես համբուրել մեկին ում չես սիրում,ում հետ ուղղակի լավ ժամանակ ես անցկացնում:Դա ընդամենը լուռ համաձայնություն է,խոստում,դա ընդամենը անխոս խոստովանություն է:Մի՞թե կա առավել անկեղծ ամաչկոտություն,քան երբ վախվորածությամբ խոնարհում ես հայացքդ`աչքերդ սահում են սիրելիիդ դեմքն ի վար ու կանգ առնում թեթև ժպտացող շուրթերի վրա:Կա՞ նման մի երևույթ,որի մասին չես կարող մտածել առանց վախի:Մի՞թե մարդիկ այդ աստիճան չարացել են:Ի՞նչն է ստիպում`փո՞ղը,թե՞…:Իհարկե գումարի բացը,բայց միայն թուլամորթներին,որոնք վախենում են իրենց համեստ աշխատանքով հասնել բարձունքների:Վազում մեծահարուստների մոտ,առանց մտածելու,թե ինչ են անում իրենց երջանկության հետ:Մարդիկ էլ կան,որոնք ապրում են իրենց ստորացնելով,իրենց չսիրող ամուսինների կողքին և ի՞նչի պատճառով…իհա´րկե,մի միայն հարստության,իսկ երբ մի բան այն չի լինում,ասում են`դժբախտ են:Ամբախտությունը պատում է նրանց`առանց այն էլ կորցրած հոգիները:Ճակատագիր են անվանում նման դեպքերում ու ասում.
   -Ու՞մ է պետք սերը`թուլություն պատճառող զգացմունքը,ապագայից զրկողը,առանց հավատի միայն դատարկ պլաններով ապրելը:Աճուրդի են հանել իրենց`զգացմունցները գնող չի եղել,արտաքին գեղեցկությունը օգնության չի հասել,էժանագին զգացմունքները չեն նկատվել:Վե´ր եղեք ձեր իսկ ստեղծած խաղի կանոններից…ինչ-որ բան ապացուցելու փոխարեն փորձեք երջանկ լինել:
    Սիրող մարդու համար արգելքներ,անելանելի իրավիճակներ,գոռոզություն և հպարտություն գոյություն չունեն:Անգամ սեփական «ես»-ը:
    Վիճելի և նույնքան անվիճելի է սիրո թեման: